ಮಲೆನಾಡಿನಲ್ಲೀಗ ಅಡಿಕೆ ತೋಟಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಸೊಂಯ್‌,ಟಪಕ್‌,ರಪಕ್‌ ಎನ್ನುವ ಶಬ್ಧ ಕೇಳಲಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಇಂಥ ಶಬ್ಧ,ಗದ್ದಲ ಸೌಂಡುಗಳನ್ನು ಅರಸಿ ಹೊರಟರೆ ಅಡಿ ಕೆ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ಮಂಗನಂತೆ ಜಿಗಿಯುತ್ತಾ ನೆಗೆಯುತ್ತಾ ಅಡಿಕೆ ಕೊಯ್ಯುವ ಜನ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರಾದ ವಾನರರನ್ನು ನೆನಪಿಸುವಂತೆ ಮರ ಏರಿ, ಮರದಿಂದ ಜಿಗಿದು,ನೆಗೆದು ಅಡಿಕೆ ಗೊನೆ ಕೀಳುವ ಈ ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಕೊನೆಗೌಡರು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕರಾವಳಿ ಭಾಗದಿಂದ ಮರ ಏರಿ ಮಾಡುವ ಸಾಹಸದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮಲೆನಾಡಿಗೆ ಬಂದ ಗೌಡರನ್ನು ಕೊನೆಗೌಡ ಎಂದು ಕರೆಯುವುದು ರೂಢಿಯಾಯಿತು ಎನ್ನುವ ಮಾತಿದೆ. ಈ ಕೊನೆಗೌಡರು ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಅಡಿಕೆ ಮರ ಏರಿ ಔಷಧಿ ಸಿಂಪಡಿಸಿದರೆ ಚಳಿಗಾಲದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಮರ ಏರಿ ಅಡಿಕೆ ಗೊನೆ ಕೆಳಗಿಳಿಸುತ್ತಾರೆ.
ನೂರಾರು ಅಡಿ ಎತ್ತರದ ಮರಗಳನ್ನು ಸರಾಗವಾಗಿ ಏರಿ ಮರದಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಮರವನ್ನು ಬಾಗಿಸಿ ಕಟ್ಟಿ ಅಡಿಕೆ ಗೊನೆಯನ್ನುನೆಲಕ್ಕಿಳಿಸುವ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಸದೃಢವಾಗಿರುವ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಮಾಡುವ ಈ ಸಾಹಸದ ಕೆಲಸ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕೂಡಾ.
ಮಲೆನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರಮಿಕ ವರ್ಗದವರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಾಡುವ ಈ ಕೆಲಸ ಸುಲಭ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಈ ಕೊನೆಗೌಡರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೇಡಿಕೆ. ನಿಗದಿತ ಮತ್ತು ನಿಯಮಿತ ವಯೋಮಾನದವರು ಮಾತ್ರ ಮಾಡುವ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ರೂಢಿಯಿಂದಾಗಿ ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರೂ ಮಾಡುವುದುಂಟು ಆದರೆ ಈಗಿನ ತಲೆಮಾರು ಈ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ವಿರಳವಾಗಿ ಈ ಕಾಯಕ ಮಾಡುವ ಕೊನೆಗೌಡರಿಗೆ ಅಡಿಕೆ ಸುಗ್ಗಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೇಡಿಕೆ.ಒಂದೊಂದು ತಲೆಮಾರು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹೊಸ ತಲೆಮಾರು ಈ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗದಿರುವುದರಿಂದ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಕೊನೆಗೌಡರಿಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಯಂತ್ರಗಳನ್ನೂ ಬಳಸುವ ಹೊಸ ವಿಧಾನಗಳು ಈಗ ಪರಿಚಯವಾಗುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಕೊನೆಗೌಡಿಕೆಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಈವರೆಗೂ ಬೇಡಿಕೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಮನುಷ್ಯ ಮಾಡಬಹುದಾದ ಸಾಹಸದ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಕಾಯಕವೂ ಒಂದಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಮಲೆನಾಡಿನ ಕೊನೆಗೌಡರಿಗೆ ವಿಶೇಶ ಮಹತ್ವ. ಇವರ ಆರೋಗ್ಯ,ಇವರ ಕುಟುಂಬದ ಭವಿಷ್ಯಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಲೆನಾಡಿನ ಸಹಕಾರಿ ಸಂಘಗಳು ಈ ಕೊನೆಗೌಡರಿಗೆ ವಿಶೇಶ ಮಹತ್ವ ನೀಡಿ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನೂ ಒದಗಿಸುತಿದ್ದಾರೆ.
